Mijn waarheid over pubers (en hun hysterische moeder)
De waarheid is dat ik intens veel van mijn kinderen hou. Echt, tot aan de maan en terug. Ik ben megatrots op ze, zou alles voor ze doen, en probeer ze de ruimte te geven om hun eigen pad te ontdekken. Laat ze struikelen, opstaan, leren. Zo hoort dat.
Maar… (ja, daar komt-ie)… mijn waarheid is óók dat ik soms gillend gek word van die heerlijke puberfases waar ze doorheen denderen alsof het een achtbaan zonder remmen is.
Want eerlijk: pubers kunnen echt ongelooflijk egocentrisch zijn. Ze beantwoorden je appjes niet, maar als zíj iets nodig hebben, moet jij natuurlijk binnen drie seconden paraat staan. Je kent het wel, de gemiste appjes op je telefoon:
10:31 – “mama”
10:32 – “mamaaaa”
10:32:10 – “mamskieeeeee”
10:32:12 – gemiste oproep
10:32:15 – “WAAR BEN JIJ?!”
Ik? Ik zit verstopt in de keuken. Met kaas. En oordoppen.
Kamers opruimen? “Waarom zou ik? Jij kiest er toch voor om last te hebben van mijn georganiseerde chaos?”
En als ik er eentje kwijt ben, hoef ik alleen maar het spoor van lege glazen, gebruikte borden, snackverpakkingen, natte handdoeken en – opvallend – géén schoolboeken te volgen. Spoorzoeken deluxe. Eindbestemming? Op de bank of op bed, met een telefoon, controller of afstandsbediening permanent vastgegroeid aan hun hand.
Ik probeer het echt niet te vergeten hoor – dat ik zelf ooit ook een puber was. En meestal lukt het me om me in hen te verplaatsen. Maar soms… hop! Dan vliegen de vlammen spontaan uit m’n oren. Meestal om iets kleins, want ja – opgestapelde frustraties, dat is blijkbaar mijn nieuwe hobby. Heel gezond ook.
Gelukkig weet de oudste inmiddels: nú geen discussie voeren. Geef haar een uurtje, dan komt er weer een kalme versie van mama terug die in volledige volwassendheid het gesprek aangaat. Met gebruik van woorden en zonder vuurspuwende draak-uitbarstingen. Win-win.
Ik wil ze zo graag begrijpen. Ze ruimte geven. Ze fouten laten maken, met het vertrouwen dat ze eerlijk blijven en ons kunnen vertellen wat er écht speelt.
Want ja, ik plak ze soms mentaal achter het behang. Maar het zijn ook echt de allerbeste pubers die ik ken. Die van ons. En ik zou ze voor geen goud willen ruilen (oké, behalve misschien heel even… voor een opgeruimde badkamer en een lege wasmand).
Veel liefs,
LindavS.
Vriendschap
Ha! Ja hoor, daar is ze weer.
Na meerdere keren de vraag te hebben gekregen “Wanneer komt er weer een nieuwe post?”, heb ik mezelf toch maar weer achter m’n scherm gehesen. Je zou bijna denken dat ik beroemd ben. Spoiler: dat ben ik niet. Maar goed, bij deze dus: hallo weer!
Vorig jaar tikte ik de 40 aan. Veertig! Vroeger vond ik dat zo’n typische “volwassenenleeftijd”. Je weet wel, van die mensen die hypotheken begrijpen en op zaterdagochtend vrijwillig naar de bouwmarkt gaan. Nou, ik voel me dus nog steeds allesbehalve volwassen. En ik ben niet de enige. Veel vriendinnen van mij zijn rond dezelfde tijd ook 40 geworden. Maar als je ons bij elkaar ziet zitten, zou je zweren dat we weer zestien zijn. Inclusief gegiechel, gênante verhalen, en nul gevoel voor schaamte.
Met twee van die meiden probeer ik elk jaar een paar keer af te spreken. Gewoon, lekker bijpraten en vooral héél hard lachen. Iedere keer als ik ze zie, voel ik me weer even Linda uit de jaren ’90-’00. Ze brengen me terug naar mijn puberteit en de tijd waarin ik mezelf nog een jonge volwassene waande. En weet je? Als we samen zijn, voelt het alsof er niks veranderd is. We pakken de draad gewoon weer op alsof we gisteren nog samen op de middelbare zaten. Tenminste… dat dacht ik dus.
Fast forward naar mei 2025, inmiddels weer een jaartje ouder en – spoiler alert – ook een tikkeltje wijzer. We hadden eindelijk weer een avondje gepland: uit eten, sushi all-you-can-eat-style (lees: we hadden meer rijst dan bloed in ons lichaam). En daar, ergens tussen de zalm en de wakame door, kwam onze vriendschap ter sprake.
De grote vraag: “Is er eigenlijk écht niks veranderd tussen ons?” Delen we alles nog met elkaar, zoals vroeger?
Het eerlijke antwoord? Nee, niet alles. En dat is misschien ook niet zo gek. We leiden inmiddels totaal verschillende levens, met kinderen in uiteenlopende leeftijden, andere prioriteiten, andere tempo’s. We respecteren elkaars keuzes – absoluut – maar het werd ons duidelijk: als we willen dat deze vriendschap blijft zoals hij ooit was, moeten we er bewust voor kiezen.
En dat hebben we gedaan. We gaan ervoor. Want vriendschap is net als een relatie: het vraagt aandacht, inzet en af en toe een reality check. Geen automatische piloot, maar liefde met een beetje werk. En sushi. Altijd sushi.
Veel liefs,
LindavS.
Ode aan de liefde
Onze liefde hoefde niet te groeien. Die was er meteen. Pats, boem, alsof iemand de schakelaar had omgezet. Jij voelde feilloos aan hoe ik me voelde, wat ik nodig had – zonder dat ik iets hoefde te zeggen. Jij, die zonder twijfelen Milan en Iza in je hart sloot en ze vanaf die dag nooit meer losgelaten heeft.
En toen… nog geen jaar later zei jij met volle overtuiging: “Jij wordt mijn vrouw!” En alsof dat nog niet daadkrachtig genoeg was, lag diezelfde week de datum voor ondertrouw al vast. Geen twijfel, geen omwegen – gewoon jij en ik, zeker van onze eigen happy ever after.
De geboorte van Sam maakte ons verhaal compleet. Ons gezin, onze chaos, onze liefde. Alles viel op z’n plek.
Tuurlijk, ook bij ons is het weleens ‘wel beeld, geen geluid’. We zijn geen robots. Maar het grote verschil is dat onze levens vóór elkaar ons haarfijn hebben laten voelen wat we wél willen in een relatie. En vooral: wat we nóóit meer willen. Door af en toe samen stil te staan bij hoe het ooit was – zonder elkaar – waarderen we wat we nu hebben des te meer.
We nemen elkaars “bijzonderheden” 😉 voor lief. Soms met een zucht, meestal met een knipoog, altijd met liefde.
We zijn nu 7,5 jaar verder. Jij bent mijn beste vriend, mijn vertrouweling, de enige bij wie ik helemaal mezelf kan zijn. Maar bovenal ben jij mijn partner. Mijn grote liefde. Samen met jou kan ik álles aan.
Ik ben dankbaar voor de dag dat jij in mijn leven kwam. Dankbaar voor de liefde die we voelen – voor elkaar, en voor onze kinderen.
Ik hou van jou. ❤
Veel liefs,
LindavS.
Overdenken
Van Insta-scrollen tot levenslessen uit het bos.
Om mijn verhaal te vertellen moet ik eerst iets bekennen… Soms begin ik om 22:30 uur met een onschuldig rondje Instagram-scrollen, en voor ik het weet is het ineens middernacht. En dan schrik ik me dus wezenloos van de tijd — maar scroll ik natuurlijk nog even door. Want ja, wie heeft slaap nodig als je ook reels over 'pratende' honden kunt kijken?
Hebben meer mensen last van het leed dat ‘Insta-scrollen’ heet? Nu ik dit zo opschrijf, besef ik hoe gek het eigenlijk is: we zoeken constant bevestiging dat we niet de enigen zijn met rare of slechte gewoontes. Een soort groepsknikje van herkenning. Net zoals iemand zegt: “Ja, ik vind dit zo, maar Flip denkt er ook zo over hoor.” Alsof het pas oké is om iets te vinden als er een Flip in je kamp zit.
Maar goed, terug naar waar ik was.
Afgelopen zaterdag zat ik dus weer eens ijverig te scrollen (natuurlijk puur onderzoeksmatig 😉), toen ik een filmpje tegenkwam van een man die werd geïnterviewd. De vraag was:
“Hoe zorg jij ervoor dat je niet alles overdenkt?”
Zijn antwoord raakte me. Hij haalde een passage aan uit het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’. Daarin lopen de jongen en het paard samen door het bos. De jongen zegt dat hij de weg niet kan zien. Het paard vraagt:
“Kun je je volgende stap zien?”
“Ja,” zegt de jongen.
“Zet dan die stap.”
En zo gaan ze verder.
Prachtig natuurlijk. Applaus voor iedereen die zo zen is en écht alleen met de volgende stap bezig kan zijn.
Maar ik? Ik ben daar dus absoluut niet één van.
Ik overdenk álles.
Van wat we gaan eten, tot waarom mijn sportmotivatie alweer met piepende banden is weggereden.
Ik leg elk mogelijk scenario naast elkaar, bekijk het van boven, onder, schuin en met een filter, en pas het plan dan weer aan.
En elke keer vertel ik mijn man Joeri daar met veel enthousiasme opnieuw over.
Hoor ik daar een “arme Joeri”?
Welnee! Ik moet ook regelmatig luisteren naar verhalen over John Deere-tractoren. Zo houden we het gezellig en in balans. #relatiecompromis
Na dat filmpje begonnen mijn hersenen natuurlijk weer op volle toeren te draaien. Want ja, het zou waarschijnlijk rustiger zijn als ik me gewoon zou focussen op de volgende stap in plaats van het hele pad in kaart te willen brengen.
Maar weet je wat?
Ook al overdenk ik álles, als ik na een paar dagen achteromkijk, zie ik:
ik ben toch weer een stuk verder.
Ik heb ook dat bos doorgelopen, stap voor stap – op mijn eigen, chaotische manier.
Dus of je nu iemand bent die mindful in het moment leeft, of een overdenker zoals ik met een hoofd vol draaiboeken en alternatieve eindes: uiteindelijk komen we er allemaal.
We lopen dat bos wel uit. Op onze eigen manier.
Voor mij een mooie reminder: blijf vooral doen wat goed voelt. Ook al voelt dat soms als ’s avonds laat met een telefoon in je hand en een hoofd vol ideeën.
Veel liefs,
LindavS.
Maak jouw eigen website met JouwWeb